Szęszoł Stanisław
Urodził się 30 kwietnia 1938 r. w Rudzie w powiecie mieleckim, jako syn Józefa i Anieli z domu Błoch. W 1956 r. ukończył szkołę zawodową uzyskując specjalność wiertacz szybów, a po niej do 1964 r. pracował jako wiertacz w Krakowskim Przedsiębiorstwie Geologicznym. Następnie pracował jako ślusarz w WSK Mielec na Wydziale 43 i hamowni, w 1998 r. przeszedł na emeryturę. Od dzieciństwa lubił rzeźbić w drewnie. Pierwsza wystawa, w której brał udział, miała miejsce w Sali Królewskiej w Mielcu w grudniu 1968 r. Od tej chwili brał udział w ponad 200 wystawach, m.in.: w Rzeszowie, Mielcu, Chorzelowie, Warszawie, Toruniu, Pińczowie, Radomyślu Wielkim, Dynowie, Strzyżowie, Kolbuszowej i wielu innych miejscowościach. Najchętniej rzeźbił świątki, przede wszystkim Chrystusa Frasobliwego, figury świętych, aniołów, diabłów, ludzi pracujących, różne postacie z życia wsi, krzyże. Wykonuje też płaskorzeźbę. Największym jego dziełem jest postać Matki Bożej zwanej Różą Duchowną – rzeźba ozdabiająca kościół MBNP w Mielcu, która wędruje z pielgrzymkami do Częstochowy i innych sanktuariów. W parafii pw. Ducha Św. w Mielcu w kościele dolnym znajduje się krzyż jego autorstwa. W bazylice św. Mateusza znajdują się rekonstrukcje rzeźb sprzed trzech stuleci przedstawiające św. Jana Nepomucena, św. Piotra, św. Katarzynę i św. Dominika. Jego dziełem są również elementy wystroju rokokowej ambony. Do Rzymu trafiło 14 figurek szopkowych, w kościele polonijnym w Chicago znajduje się płaskorzeźba przedstawiająca papieża Jana Pawła II odbierającego gratulacje od kardynała Stefana Wyszyńskiego. Rzeźby Stanisłowa Szęszoła znajdują się m.in. Radomyślu Wielkim, w Sandomierzu, w Muzeum Regionalnym w Mielcu, Muzeum Etnograficznym w Toruniu, Muzeum Diabła w Łęczycy i najwięcej w Muzeum Etnograficznym w Rzeszowie oraz w zbiorach prywatnych w Kanadzie, Francji, Izraelu, Włoszech, USA. Ostatnia większa wystawa rzeźby twórców ziemi mieleckiej, w tym Stanisława Szęszoła miała miejsce w 6 lipca 2015 r. w Muzeum Regionalnym w Mielcu w Pałacyku Oborskich.
W latach 1971 -1975 należał do Koła Twórców Amatorów Ziemi Mieleckiej przy Powiatowej Poradni Kulturalno-Oświatowej w Mielcu. W 1981 r. był współzałożycielem Klubu Środowisk Twórczych przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Wł. Szafera w Mielcu. Jest również członkiem Stowarzyszenia Twórców Kultury im. Stanisławskiego przy Samorządowym Centrum Kultury w Mielcu.
Brał udział w konkursach o zasięgu regionalnym i ogólnopolskim uzyskując nagrody i wyróżnienia, m.in.: w Wojewódzkim Biennale Rzeźby Nieprofesjonalnej im. Antoniego Rząsy w Rzeszowie oraz konkursie „Ptaszki – ptaki – ptaszyska” w Krakowie.
Za działalność w dziedzinie rzeźby ludowej otrzymał wiele nagród i wyróżnień, m.in. Zasłużony Działacz Kultury (Minister Kultury i Sztuki – 1983), „Motyw pracy w twórczości ludowej” (Muzeum Okręgowe w Rzeszowie – 1977), Nagroda Wojewody Rzeszowskiego za Całokształt Twórczości (1982), Złotą Odznaką Jubileuszową z okazji 40. lat TMZM (2006) i Nagrodę „Albertus”.
Inf. i fot. Włodzimierz Gąsiewski
Źródła: K. Gargas-Gąsiewska, Pędzlem, piórem, pasją. Katalog twórców i animatorów kultury Ziemi Mieleckiej. Mielec, 2007, s. 62-63; J. Witek, Encyklopedia miasta Mielca. T. 3. Mielec 2009, s. 42; W. Gąsiewski, Rzeźba w Pałacyku Oborskich. Mielec 16 VII 2015 r. W: http://promocja.mielec.pl/rzezba-w-palacyku-oborskich/ [22 I 2020]
