Tadeusz Fecko – pośmiertne wspomnienie

Tak się w tym roku złożyło, że jeszcze nie rozpakowaliśmy z żoną dobrze walizek po powrocie z odwiedzanych grobów, a już dostaliśmy z Mielca wiadomość o śmierci Tadeusza Fecko. Tadeusz zmarł 2 listopada 2015 roku, a pogrzeb odbył się 2 dni później na cmentarzu komunalnym w Mielcu. Nie muszę nawet dodawać, że nie dokończając rozpakowywania, natychmiast zamknęliśmy walizki i pojechaliśmy ponownie do Mielca. Tadeusz był mężem mojej siostrzenicy, bardzo byłem związany z nim wspólnymi przeżyciami i wspomnieniami i dlatego pomimo krótkiego terminu i innych kłopotów decyzja była jednoznaczna. Byliśmy z żoną Lidką na pogrzebie. Była to już ostatnia moja dla niego przysługa i nie mogłem jej odmówić.

            Poniżej krótka charakterystyka jego sylwetki. Urodził się w Tarnobrzegu 27 grudnia 1922 roku, a jego ojciec Jan był nauczycielem. Po ukończeniu powszechnej szkoły podstawowej uczęszczał do gimnazjum w Tarnobrzegu. Wybuch II Wojny Światowej przerwał jego naukę zmuszając go do pracy w charakterze robotnika. Złapany w 1941 roku przez hitlerowców w łapance przebywał do okresu wyzwolenia tj. do 1944 roku w obozie Dęba, gdzie zmuszany był do pracy przy budowie dróg i kolei. Po wyzwoleniu pracował początkowo na PKP, a następnie w listopadzie 1944 powołany został do Polskiego Wojska, gdzie służył do zakończenia wojny w 1945 roku. W latach 1945-1947 pracował jako księgowy w WSGW w Łodzi. Jednocześnie uczęszczał do wieczorowego liceum otrzymując świadectwo dojrzałości. W 1947 roku wstąpił na Uniwersytet Łódzki – Wydział Prawno Ekonomiczny, a w związku z reorganizacją Wydziału przeniósł się do Wyższej Szkoły Ekonomicznej – na Wydziale Planowania Przemysłu, kończąc studia w 1952 roku w zakresie ekonomiki przemysłu lekkiego, uzyskując kwalifikacje ekonomisty planisty. Po odbyciu praktyki dyplomowej w Bielawie na Dolnym Śląsku, otrzymał nakaz pracy do Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Mielcu.

            Odtąd Mielec stał się na stale jego Małą Ojczyzną. Całe swoje życie pracował i żył w Mielcu. Tutaj założył  rodzinę. Od 1 marca 1952 roku był planistą w Dziale Szefa Produkcji, następnie starszym planistą i kierownikiem sekcji. Od 1966 roku był zastępcą kierownika działu ds. lotniczych, w 1974 roku specjalistą ds. realizacji produkcji, a następnie do emerytury kierownikiem Działu Zaopatrzenia u Szefa Produkcji. Na emeryturę odszedł 30 kwietnia 1988 roku.

            Z punktu widzenia przeciętnego obserwatora, wydawać by się mogło, że jego praca była mało znaczącą funkcją w całości WSK. Jednak tak nie było, gdyż planowanie i zaopatrzenie produkcji w tak dużym przedsiębiorstwie było ogromnym przedsięwzięciem. W Polsce było około 400 zakładów WSK, które kooperowały ze sobą dostarczając finalnej WSK w Mielcu materiały do produkcji i wyroby od śrubki po wysoko technicznie zaawansowane w technologię silniki, przyrządy pokładowe, urządzenia elektryczne i radiowe. Tadeusz dwoił się i troił ze swoimi ludźmi, aby planowanie i zaopatrzenie produkcji działało sprawnie. Oprócz pracy zawodowej pracował dużo społecznie. Wiele udzielał się w spółdzielczości mieszkaniowej, gdzie pełnił odpowiedzialne funkcje.

            Posiadał odznaczenie Zasłużonego Działacza Ruchu Spółdzielczego.

            Wyróżniony Srebrną Odznaką Centralnego Związku Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego w 1967 roku.

            Wyróżniony Złotą Odznaką Centralnego Związku Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego w 1973 roku.

            Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi w 1978 roku.

            Odznaczony Medalem 40-lecia Polski Ludowej w 1984 roku.

            Srebrną Odznaką Honorową Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego w 1975 roku.

            Odznaką Zasłużonego Pracownika WSK „Delta-Mielec” w 1975 roku.

            Odznaką Zasłużonego Dla Województwa Rzeszowskiego w 1978 roku.

            Oprócz powyższych zasług był czynnym członkiem Ligi Przyjaciół Żołnierza i Polskiego Towarzystwa Turystycznego z wieloma osiągnięciami do Górskiej Odznaki Turystycznej.

            W latach rozwoju WSK i miasta Mielca Tadeusz był znaną i popularną osobą w WSK i w Mielcu. Któż nie znał zawsze uśmiechniętego i z humorem Tadeusza Fecki. W dniu 4 listopada 2015 roku, rodzina i liczni znajomi z żalem pożegnali Tadeusza na uroczystości pogrzebowej.

Pochowany został na cmentarzu komunalnym w Mielcu. Pamięć o nim niech w sercach naszych  zagości na zawsze. Za godne życie niech Bóg da mu wieczny odpoczynek.

Teofil Lenartowicz

Wrocław, dnia 25 listopada 2015

http://cowiemechanikolotnictwie.blogspot.com/

Tadeusz Fecko – pośmiertne wspomnienie