Wieści Regionalne
nr 2/07 z 23 II 2007 r. Odszedł od nas wybitny humanista. DR WLADYSLAW WITEK (31 I 1933 – 9 II 2007)To był mój pierwszy szefW pierwszej mojej pracy po ukończeniu w 1972 roku II Liceum Ogólnokształcącego w Mielcu Wymagający, ale życzliwy i wspierający w staraniach o podnoszenie poziomu wykształcenia. To On zmusił mnie do nauczenia się – w miarę szybkiego – pisania na maszynie, inspirował do pisania dla prasy i rozwoju moich fotograficznych umiejętności. Sam stale pogłębiał swoją niezwykle bogatą wiedzę, kupując różne czasopisma i książki, które wręcz pochłaniał. Wiedza i nauka była dla Niego najważniejsza… A jak wspaniale potrafił przekazywać tę wiedzę ! Jego kalendarz był stale zapisany terminami spotkań i wykładów, których wygłosił w bibliotekach, Klubach "Ruch" i "Rolnika", szkołach – w całym powiecie mieleckim – niezliczoną ilość. Głosił przepięknie, porażając wręcz słuchaczy elokwencją wymowy, sposobem przekazu treści i jej interesującą zawartością. Po prostu urzekał słuchacza, który siedział, słuchał i słuchał jak zaczarowany… Nie miał więc nigdy problemu z frekwencją na spotkaniach i wykładach.
Urodził się w Mielcu w 1933 roku, w 1954 roku ukończył szkołę średnią i Studium Stacjonarne Filozoficzne w Toruniu. Służbę wojskową odbył w Prabutach. Powrócił do Mielca, podjął pracę w Powiatowej i Miejskiej Bibliotece Publicznej, a także Przedsiębiorstwie Państwowym "Dom Książki". Studia wyższe (bibliotekoznawstwo) ukończył na Uniwersytecie Wrocławskim, a na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie – dziennikarstwo. W latach 1968 – 1970 sprawował funkcję kierownika
Powiatowego Ośrodka Instrukcyjno-Metodycznego w Mielcu, od 1970 do 1974 roku był dyrektorem Powiatowej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Mielcu. Włożył wiele wysiłku w rozwój sieci bibliotek, zarówno w mieście jak i w całym powiecie, ale i też spowodował, że znacząco zmieniła się funkcja bibliotek: z biblioteki pozyskującej książki, po ich opracowaniu udostępniającej je czytelnikom, zaczęto zajmować się szerzej takimi formami jak konkursy czytelnicze i inne, spotkania z twórcami kultury, publicystami, wybitnymi naukowcami i wykładowcami różnych uczelni, częste były również spotkania z pisarzami i poetami. Sam wiele publikował w prasie, m. in. ukazując nowości czytelnicze, nie tylko dotyczące Rzeszowszczyzny. To w czasie Jego dyrektorowania wyremontowano budynek byłego kina "Bajka", gdzie dzieląc się z kinem główną siedzibę miała Powiatowa i Miejska Biblioteka Publiczna w Mielcu.
Był niestrudzonym tytanem pracy społecznej, poświęcając jej nieraz bardzo dużo czasu, ale i własnych środków finansowych. Należał do Związku Młodzieży Wiejskiej, spotykał się często z młodzieżą wiejską w wiejskich klubach, m. in. na spotkaniach i wykładach. W 1964 roku był współzałożycielem Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, przewodniczącym Sekcji Wydawniczej, popularyzatorem wiedzy o regionie, o wybitnych postaciach wywodzących się z Ziemi Mieleckiej, twórcach, pisarzach i poetach. Uczestniczył w wielu sesjach naukowych i popularnonaukowych, m. in. jako wykładowca.
Był jednym z niewielu, którzy podjęli się popularyzować takie postacie jak m. in. Józef Maksymilian Ossoliński, Elżbieta Drużbacka, Waleria Szalay-Groele, Ignacy LŁukasiewicz czy Generał Władysław Sikorski. To On – z inspiracji Franciszka Śliwy – spopularyzował dość szeroko dorobek poetycki Stanisława Harli z Zaborcza. Mało kto wie ile wysiłku, czasu i zdrowia kosztowało Go wydanie dwóch "Roczników Ziemi Mieleckiej" i innych ówczesnych Jego publikacji. To za Jego namową w 1973 roku w drugim "Roczniku" znalazł się mój jeden z pierwszych artykułów i zdjęcie, a później inspirował moje pierwsze artykuły w "Głosie Załogi" i "Widnokręgu" – dodatku kulturalnym do "Nowin Rzeszowskich". W latach 1972 – 1974 pełniąc funkcję Prezesa Zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera, wciągnął do pracy społecznej wtedy do Towarzystwa nie tylko mnie, ale i wielu bibliotekarzy zatrudnionych wówczas w bibliotekach publicznych Ziemi Mieleckiej.
Od 1975 do 1979 roku pracował jako nauczyciel akademicki w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku. W 1979 roku, za namową jednego z dyrektorów mieleckiej WSK "PZL Mielec", powrócił do Mielca i wspólnie z Edmundem Toczkiem był współorganizatorem (później kustoszem) do dziś wysoko ocenianej i mile wspominanej przez społeczeństwo Izby Tradycji i Perspektyw Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego "PZL Mielec" w Mielcu, ulokowanej w salach dolnej części ówczesnego Robotniczego Centrum Kultury WSK "PZL Mielec". Ta ekspozycja, która powstała przy akceptacji i dużym zaangażowaniu ówczesnej dyrekcji RCK, była jedną z najwspanialszych wizytówek lotniczego Mielca. Prezentowane tam m. in. modele samolotów produkowanych w mieleckiej fabryce należały do najlepiej wykonanych w Polsce, ciesząc się uznaniem znawców, nie tylko z Polski, ale i z całego świata. W Mielcu, były nie byle jaką atrakcją zwłaszcza dla młodzieży, do tego z ciekawie i interesująco przekazanym komentarzem Władysława Witka.Nadal rozwijał się twórczo: dużo pisał do lokalnej prasy, publikował artykuły naukowe w różnych czasopismach, pisał też opracowania, utwory, eseje biograficzne. Często wykładał, na zaproszenie szkół, uczelni, bibliotek itp., nie tylko w Polsce. Niemniej ukochana Ziemia Mielecka, jej wybitni mieszkańcy i regionalne dzieje były zasadniczym tematem badań naukowych, publicystyki i twórczości. Pisał też wiersze, choć mało kto o tym wie.
Dlatego można sądzić, że miało to wpływ na temat Jego pracy doktorskiej: "Regionalizm w kulturze Ziemi Mieleckiej 1873 – 1973" . W 1989 roku uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych – na podstawie tej rozprawy – na Uniwersytecie Gdańskim.
W latach dziewięćdziesiątych wykładał w Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Jana Kochanowskiego (później Akademii Świętokrzyskiej) w Kielcach, jako pracownik naukowy w Instytucie Bibliotekoznawstwa i Dziennikarstwa. "W tym czasie – jak wspomniał w mowie pożegnalnej na mieleckim cmentarzu parafialnym Józef Witek, Jego krewny – rozwinął się jako eseista i autor wielu szkiców o pisarzach, m. in. Kasprowiczu, Przybyszewskim oraz uczonych polskich. Kilkanaście Jego szkiców zostało przetłumaczonych na języki obce. Był członkiem Towarzystwa Nautologicznego oraz Stowarzyszenia Autorów im. Bolesława Prusa w Warszawie. Wykładał na zaproszenie na innych uczelniach, konferencjach i sesjach naukowych w kraju i za granicą. Zadziwiał ogromną wiedzą, erudycją, nieprzeciętną fantazją, pogodą ducha i nieustającym optymizmem. Dużo podróżował po Europie, odwiedzając przy okazji różne ośrodki naukowe – najczęściej biblioteki. W ostatnich latach fascynowało Go żeglarstwo". Do końca służył społeczeństwu swą bogatą wiedzą. Zawsze, przy każdej okazji, w luźnych rozmowach interesował się działalnością Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Wł. Szafera, cieszył się z sukcesów i dokonań Towarzystwa. Był Członkiem Honorowym TMZM im. Wł. Szafera.
Choć niektórzy wytykali Mu to czy tamto, niemniej był wybitną Osobowością. Pozostawił po Sobie znaczący w dziejach Ziemi Mieleckiej dorobek naukowy i twórczy, który będzie służył jeszcze wielu pokoleniom. Był moim życiowym promotorem …
CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI!
Jacek Krzysztofik
