IV OGÓLNOPOLSKI i POLONIJNY TURNIEJ POETYCKI o ,,SREBRNE PIÓRO’’ PREZYDENTA MIASTA MIELCA oraz Laury ,,Nadwisłocza’’ i ,,Wieści Regionalnych’’, ,,Poetycki Exlibris’’ Pedagogicznej Biblioteki Wojewódzkiej w Rzeszowie – Filia w Mielcu i Senackiego Orła RP w kategorii ,,Polonia’’
9 czerwca 2008 r. odbył się finał, kolejnej, IV edycji Turnieju Poetyckiego o ,,Srebrne Pióro’’ Prezydenta Miasta Mielca, tym razem nie tylko jako impreza o charakterze ogólnopolskim, ale też i międzynarodowym. W Tur-nieju wzięło udział ok. 90 uczestników, w tym blisko 20 w kategorii Polonia, m.in. z USA, Grecji, Niemiec i Serbii. Na finał specjalnie z Aten przyleciały do Mielca dwie młode poetki ze Szkoły Polskiej przy Ambasadzie RP w Atenach. Dzięki Turniejowi Mielec postrzegany jest nie tylko jako miasto kultury prze-mysłowej, ale też m.in. coraz prężniejszy ośrodek literacki.
IV OGÓLNOPOLSKI i POLONIJNY TURNIEJ POETYCKI o ,,SREBRNE PIÓRO’’ PREZYDENTA MIASTA MIELCA
oraz Laury ,,Nadwisłocza’’ i ,,Wieści Regionalnych’’, ,,Poetycki Exlibris’’
Pedagogicznej Biblioteki Wojewódzkiej w Rzeszowie – Filia w Mielcu
i Senackiego Orła RP w kategorii ,,Polonia’’
9 czerwca br. odbył się finał, kolejnej, IV edycji Turnieju Poetyckiego o ,,Srebrne Pióro’’ Prezydenta Miasta Mielca, tym razem nie tylko jako impreza o charakterze ogólnopolskim, ale też i międzynarodowym. W Tur-nieju wzięło udział ok. 90 uczestników, w tym blisko 20 w kategorii Polonia, m.in. z USA, Grecji, Niemiec i Serbii. Na finał specjalnie z Aten przyleciały do Mielca dwie młode poetki ze Szkoły Polskiej przy Ambasadzie RP w Atenach. Dzięki Turniejowi Mielec postrzegany jest nie tylko jako miasto kultury prze-mysłowej, ale też m.in. coraz prężniejszy ośrodek literacki.
Na uroczysty finał przybyli m.in.: wiceprezydent Mielca – Bogdan Bieniek, przewodniczący Rady Miejskiej Mielca – Zdzisław Nowakowski, starszy wizytator Kuratorium Oświaty w Rzeszowie – Jadwiga Świętoń, dyrektor biura senatora Władysława Ortyla – Robert Wójcik, wicedyrektor Samorządowego Domu Kultury w Mielcu – Marek Skalski, dyrektor Biblioteki Publicznej w Mielcu – Maria Błażkow, prezes Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej – Jerzy Kazana oraz członkowie Jury, nominowani do nagród i zaproszeni goście.
Na program finału złożyły się wystąpienia okolicznościowe, prezentacja nominowanych utworów, które przedstawiali autorzy, bądź recytatorzy – uczniowie Gimnazjum Nr 2 w Mielcu. Następnie odbyły się obrady Jury, zaś w tym czasie z programem artystycznym wystąpili uczniowie Państwowej Szkoły Muzycznej I i II stopnia w Mielcu, po czym odbyła się ceremonia wręczania nagród (nazwiska nagrodzonych, nagrody oraz utwory publikujemy na stronie obok.). Finałowi towarzyszyła wystawa kowalstwa artystycznego Stanisława Kopali z Ropczyc (więcej o wystawie na str. 11).
Organizatorzy serdecznie dziękują wszystkim, którzy przyczynili się do zorganizowania finału Turnieju, a szczególnie Prezydentowi Miasta Mielca – Januszowi Chodorowskiemu
i Senatorowi RP – Władysławi Ortylowi oraz Zdzisławowi Nowakowskiemu, Bogdanowi Bieńkowi, Józefowi Witkowi, Ryszardowi Kuskowi, Markowi Kuskowi, Jerzemu Skrzypczakowi, Jerzemu Kazanie, członkom Jury, opiekunom uczniów biorących udział
w Turnieju, mediom mieleckim informującym o Turnieju i jego wynikach oraz wielu innym osobom nie wymienionym imiennie. Szerszy materiał na temat Turnieju ukaże się w najbliższym wydaniu Kwartalnika ,,Nadwisłocze”. (WG)
W IV Ogólnopolskim i Polonijnym Turnieju Poetyckim o ”Sre-brne Pióro” Prezydenta Miasta Mielca Janusza Chodorowskiego oraz Laury Kwartalnika „Nadwisłocze”, „Wieści Regionalnych” i „Poetycki Exlibris” Pedagogicznej Biblioteki Wojewódzkiej w Rzeszowie – Filia w Mielcu pod patronatem w kategorii POLONIA Senatora Rzeczpospolitej Polskiej Władysława Ortyla, podczas uroczystego finału 9 czerwca br. zostały przyznane następujące nagrody:
Kategoria „MŁODZIEŻ”:
Szymon Jasiński, LO im. Janka Bytnara w Kolbuszowej, godło „Skarabeusz” nagroda główna „Srebrne Pióro” Prezydenta Miasta Mielca Janusza Chodorowskiego, za wiersz:
Przypowieść
zbytnia wrażliwość
przekleństwem
się staje
miast dawać zabiera
miast zabierać
daje
lecz w świecie
gdzie dobroć
błazeństwem
dla duszy wrażliwości nadmiar
jest błogosławieństwem
Katarzyna Krasoń, II LO w Mielcu, godło „Lena” nagroda Laury Kwartalnika „Nadwisłocze” oraz „Nagroda Publiczności” za wiersz:
Lot do chwili
Tak. Ja też stałam tam na dole
i patrzyłam jak leciałeś.
Wiem stałam w zawiści kole.
Ale ja nie chciałam, żebyś spadł…
Patrzyłam jak wznosisz się do góry.
Widziałam twój zachwycony wzrok,
gdy przenikałeś przez chmury.
Nie znałeś wtedy co to zgroza, gorycz, mrok.
A oni stali i myśleli co strachem skreślili.
Spojrzeniami próbowali zrzucić cię w morze.
Bo skoro oni swoje skrzydła porzucili,
to ty też powinieneś kroczyć po wydeptanym torze.
Ale ty leciałeś na przekór – wbrew prawom fizyki.
Coraz wyżej i wyżej. Chciałeś dotknąć słońca?
Zaczęły się rozsypywać szczęścia koraliki…
To był początek twojego końca.
Morze było spokojne – to cisza zagłuszyła fale
na moment przed nadejściem walki.
Każdy kolejny podmuch przeważał szalę.
Powietrze ograniczyło cię do roli lalki…
Chciałam ci pomóc, ale tak szybko spadłaś.
Widziałam twoje ruchy rozpaczliwe.
Oni byli zadowoleni, przecież „przegrałeś”.
To było takie niesprawiedliwe!
Zapłaciłeś najwyższą cenę, ale wygrałeś marzenia.
Oni tego nie zrozumieją, im już tego nie potrzeba.
Straciłeś wszystko, co miałeś do stracenia…
Ale przez jedną cudowną chwilę dotykałeś nieba.
Natalia Kupiec, Gimnazjum w Głogowie Małopolskim, godło „Anioł” nagroda Laury „Wieści Regionalnych” za wiersz:
Gdybym mówił językami ludzi i aniołów
Powiedział człowiek
aniołów nie ma
i z ogrodów umysłu
wyrwał skrzydlate myśli
a anioł tuż obok
z piór śnieżnobiałych robił pierzynę
wydarte skrzydła
krwawiły miłością
ogrzał mu serce
ciepłem dobrych słów
Powiedział człowiek
aniołów nie ma
i okrył się szatą wstydu
choroby cierpienia
a anioł tuż obok
na krześle zostawił swą suknię
ręce mu związał do modlitwy
jedwabiem swoich złotych włosów
otrzepał z drżącego ciała
ciemny pył bólu
Powiedział człowiek
aniołów nie ma
i z oczu spłynęły strumienie lamentu
lęku przed złem świata
a anioł tuż obok
zaśpiewał mu pieśń radości
pochodnią swej aureoli
rozjaśnił mroki szaleństwa
i czarne kwiaty krzyży
włożył do barwnych wazonów ufności
Istnieje człowiek
powiedział anioł i umarł z miłości
Istnieje anioł
powiedział człowiek i zobaczył go w bliźnich
Kinga Kołodziej, Gimnazjum Nr 3 w Mielcu, godło „KiLa” nagroda „Poetycki Exlibris” Pedagogicznej Biblioteki Wojewódzkiej w Rzeszowie – Filia w Mielcu, za wiersz:
Latarnie
Stoją dumnie w środku nocy,
Jedna drugiej świeci w oczy.
Każda chce być najważniejsza,
Każda chce być najjaśniejsza.
Jedna świeci koło domu,
Druga mówi – A ja komu?
Komu drogę dziś oświetlę?
Nikt mi pomóc jakoś nie chce.
Spaliłam się jeszcze wczoraj,
O ratunek głośno wołam.
Nikt nie słyszy? Niesłychane!
Dłużej tutaj nie zostanę.
Tak minęła nocka druga,
Nagle co to?- chyba cuda!
W końcu ktoś się ulitował
I latarnie zreperował.
I znów stała dumna, jasna,
Oświetlając drogę miasta.
Ale cóż to? W środku nocy
Znowu wzywa ktoś pomocy.
I tak ciągle się sprzeczają ,
Jedna drugiej dokuczając.
Każda chce być najważniejszą,
Tą latarnią najjaśniejszą.
Kategoria „DOROŚLI”:
Mirosław Szałata, 77-300 Człuchów, godło „Kerim 07” nagroda główna „Srebrne Pióro” Prezydenta Miasta Mielca Janusza Chodorowskiego za wiersz:
x x x
między ziemią a niebem
już tylko szept
co nie porywa
jak modlitwa
jak pieśń
między pieśnią
wczoraj a dziś
ludzie
których nie złamał
czas
między czasem a czasem
sen
co trwa
jak polskie krajobrazy
jak pamięć
między pamięcią
strach
schowany
pod promykiem
nadziei
Sławomira Marciniec, Broniszów, godło „drzewo nazwane Akacja”, nagroda Laury Kwartalnika „Nadwisłocze” za wiersz:
Gdzie jeszcze rośnie
Urosłaś samotnie na miedzy
Wśród pól, zagonów, wolna
Gruszo nie zasadzona, gruszo samorodna
Czekałaś z cieniem ożywczym
Na przygodnego przechodnia
Chroniłaś przed nagłą burzą
Ważniejsza stawałaś się co dnia
Sceno dla śpiewów słowiczych
Miejsce ochłody skowronka
W gałęziach rozrosłych, dziewiczych
Chroniłaś od żaru słonka
A kiedy maj się rozśpiewał
Litanią Maryjną wesoły
Na kwiatach biało – różowych
Nektar zbierały pszczoły
Liche miałaś owoce
Ale nie dla nich żyłaś
Nie miałaś nazwy, gatunku
Mnie wystarczyło, że byłaś
Rośnij, więc gruszo polna
Dla strudzonego chłopa
Rośnij, bo dziś twego piękna
Szukam ja i Europa
Gruszo z mych lat dziecinnych
Gruszo na miedzy – Polska
Andrzej Kulig, Wadowice Dolne, godło „anakul” nagroda Laury „Wieści Regionalnych” za wiersz:
Czasem jednak
czasem jednak
wydajesz się być głupi
stwarzasz sobie nierealne pozycje
dbasz o mnie i ustawiasz
na półce
pośród cennych ci rzeczy
spoglądasz
w moją stronę wyodrębniając
ocierasz moją czystość muskając
dłońmi bym ci błyszczała
kochasz mnie
czy kochasz mnie wtedy
czy tylko chcesz bym ci była
czystsza
Zbigniew Michalski, Mielec, godło „Ramzes” nagroda „Poetycki Exlibris” Pedagogicznej Biblioteki Wojewódzkiej w Rzeszowie – Filia w Mielcu za wiersz:
Transcendencja
odlatujemy często
w odległe prowincje serca
balonem wyobraźni
pchnięci porywem zadumy
który unosi nas
niczym bezwolne źdźbło
za siódmą górę
za siódme morze chwili
w nową rzeczywistość
daleką od zgiełku dni
bliską ciszy absolutnej
jaka wyrasta nagle
niebosiężną fantazją
przysłaniającą całkowicie
pole widzenia
w jednej sekundzie
wyimaginowany świat
staje się naszym domem
bezpiecznym schronieniem
i przekleństwem
gdy znienacka
powracamy na ziemię
tracąc gwałtownie wysokość
i stateczność myśli
Piotr Durak, Mielec, godło „Wariorr”, „Nagroda Publiczności” za wiersz:
Remedium
Kiedy w końcu przyjdzie mi umrzeć
kiedy wszyscy odstąpią ode mnie
Ty odejdziesz i wiary mi braknie
zadrży serce nazwane kamieniem
kiedy nawet swą duszę zaprzedam
i nie będzie światła i miłości
a nadzieja pozostanie słowem
wiatr owieje mi głowę oddechem
martwym jak widok na starej pocztówce
Kiedy nawet przyjdzie mi zniknąć
i zostawić tu miłość i szczęście
kiedy Bóg zapuka mi w okno
i uśmiechnie się do mnie łagodnie:
Miałeś rację, mówiąc, że mnie nie ma
lecz choć żyłeś beze mnie – mi powie –
ciągle czułeś ten dotyk bieli piór na dłoni
ciągle poszukiwałeś i byłeś mi cenny
Kiedy wstanę aby już nie walczyć
tylko by się spokojnie ułożyć
i zabraknie słów by opisywać
i zabraknie myśli aby tworzyć
Kiedy wreszcie nic już nie będzie
nawet żadnej cienistej alei
i tuneli i trąb jerychońskich
i tych murów i krat dookoła
ani kobiet tańczących w bieli…
Powiem tylko słowo dziękuję
i odejdę tak jak się znika
z wnętrz gdzie orkiestra gra zawsze do końca
gdzie tańczą i się bawią i nie zauważą
I wesoły wymknę się chyłkiem
a śmierć będzie już tylko wspomnieniem
wiatr kurz wmiecie na moje miejsce
puste krzesło zajmie ktoś inny
tylko sztuką będzie być cieniem
gdy nadejdzie nowy wschód słońca
Kategoria „POLONIA”:
Czesław Kilian, U.S.A., godło „fieldstone49” nagroda główna „Senacki Orzeł RP” ufundowana przez Senatora RP Władysława Ortyla, za wiersz:
WIECZÓR NA WSI
mleczne krowy
wracają do zagród
przeżuwać senność powrotów
od zapachów łąkowych kumaryn
do słonecznych zmierzchów
maciejka
w ogródkach domów
cierpliwie czeka z kolacją
mieczyki kiwają głowami
do astrów pełnych uśmiechów
w podwórzu
zawisł na wietrze
pogodny znak jaskółek
za stodołą zdziwione liście
drżących smukłych osik
lipa
serdecznie objęła wiatr
co czesał jej jasne kwiaty
pszczoły skończyły dawać całusy
miodne powrotem do pasiek
przepiórka wróżbitka
na dobranoc
pomknęła w łan cienia
po dróżce strużce promyka
cik cirik cik cirik
zatrzymał się
leniwy wieczór
w wiejskim marzeniu nieba
sny wracają pomostem żurawi
powoli jak cisza do czajek
Barbara Balas, Niemcy, godło ”Aster”, II nagroda ufundowana przez Senatora RP Władysława Ortyla za wiersz:
W MUSZLI
Pod osłoną nocy wędruję tam
gdzie wstaje zorza
gdzie otulona wydmami
czuję zapach morza
klękam
zanurzam ręce w piasku…
znajduję siebie w muszli…
zamkniętej
jak wyjść z tego potrzasku?
czekam na wiatr
czekam na fale
one przyniosą wolność…
rozbiją opokę na skale
wtedy zacznę oddychać lekko
swobodnie bez stachu…
ale co może małż bez muszli?
– zniknie pod stertą piachu.
Olga Lalić-Krowicka, Polska-Serbia, godło „Jaśmin” nagroda Laury Kwartalnika „Nadwisłocze” za wiersz:
Nie dzieliliśmy Boga
Pies szczekał w obrazie wojny i przeżycia
Wierzyliśmy w Boga
Był ten sam wspólny
Jeden chrześcijański
Nie dzieliliśmy go
Pies szczekał szczekając umarł
Jego łańcuch to droga do nieba
Kurz w misce kość nie w zasięgu
Pies szczekał, a my nie dzieliliśmy Boga
Mama wierzyła w ogród Tato też
Mama i Tato wierzyli, że nas ogród zbawi
Ogród był tak samo jak raj
Który zostaje za bramą nie tknięty
Chciał nas nakarmić
Tak jak karmy duszę
Nie, nie dzieliliśmy Boga
Ogród został w zmierzchu
Przecież w raju ciemności nie ma
Nie było już dnia tylko dno
W raju powstał podział
A my nie dzieliliśmy Boga ani człowieka
Ogród został z dziurą po środku
Przecież w raju nie wybuchają granaty
Tak, nie wyobrażałam
Po środku mego serca
Stoi nadal wypalony granat
Słyszę szczekanie psa
Szlochanie Mamy i Taty
Piękno wieczności spalone
W naszym rodzinnym ogrodzie
A my nie dzieliliśmy Boga
Pies nadal szczeka…
Patrycja Mikocewicz, Grecja, godło „Żółta róża” nagroda Laury „Wieści Regionalnych” oraz „Nagroda Publiczności” za wiersz:
KRAINA PRZESZŁOŚCI
W krainie przeszłości byliśmy
niczym mrówki broniące się
przed WIELKOLUDAMI
pracujące ciężko poprzez pomaganie mamie.
Po zmierzchu wracaliśmy do domu,
by z rodziną zjeść kolację,
poczuć smak szczęścia
i ciepła rodzinnej atmosfery.
Mogliśmy wtedy pomówić o tym,
co istotne, a co nie, ważne i mniej ważne.
Nasze serca tęskniące za miłością,
usta za pocałunkiem.
Pewnego dnia weszliśmy w krainę lat dorosłych:
tutaj zaczęła się przyszłość.
Iskry miłości wygasły powoli,
Wiara…też.
Pozostały tylko marzenia z ziarenkiem nadziei.
Weronika Sieprawska, Grecja, godło „Weronika” nagroda „Poetycki Exlibris” Pedagogicznej Biblioteki Wojewódzkiej w Rzeszowie – Filia w Mielcu za wiersz:
…Kim…?
Chciałabym czasem
Unieść się
Unieść się nad chmurami
Aby poczuć się wolną
Chciałabym zobaczyć
świat z wysoka
By poczuć się wielką
Chciałabym patrzeć w przestrzeń
która nigdzie się nie kończy
By poczuć się małą
Chciałabym umieć
zrozumieć
Kim naprawdę jestem…
Uwaga! Wyniki Turnieju zamieszczone są także na stronie internetowej: www.rzeszow.pbw.org.pl
